De mudway naar Botswana

Ons werd afgeraden door het natuurpark Khaudum te rijden vanwege de hevige regenval de laatste dagen, er zijn vorige week net twee auto, met avonturiers gered na drie dagen vastzitten dus kiezen wij voor een andere optie, de mudweg. We rijden over de C44 naar Tsumkwe. Voordat we hier zijn passeren we een veterinaire post. De man hier is heel gemakkelijk om te kopen met een flesopener met een lampje er in. Hij vertelt erbij dat de weg in een prima conditie verkeert. Tsumkwe rijden we snel voorbij, kinderen die op hun buik wijzen en moeders met hand naar de mond, weet niet want we er van moeten denken er lopen honderden geiten , ezels en koeien langs de kant van de weg die allemaal een eigenaar hebben. Bij de grens verliep alles soepel, aan de Namibische kant werden we geholpen door een douanier met 3 sterren en kregen een VIP behandeling, snel klaar dus op naar de 199 mtr verderop gelegen post van Botswana, daar werden we geholpen door twee jongere beambtes in een legeruniform, heel leuk en weer twee stempels in het paspoort rijker, ook twee flesopeners met lampjes armer en Hennie geeft drie balpennen om het schrijfwerk wat te bespoedigen (zij hebben er maar een) en wat kleurpotloden voor een dochter van 6 .
Daar gaan we, Botswana in met goede moed maar hoever !!! al snel komen we op een y splitsing zonder borden , we kiezen voor rechtsaf en krijgen gelijk een donderbui op onze kop , hadden dus kiunnen weten dat we fout zaten want we moesten door waterkuilen tot aan half in de deur van de auto , om mee te maken dat de weg daar eindigde, gewoon eindigde dus niks meer hè. Gelukkig kwam er een range-rover langszij met een vader en zoon erin die uitlegde op de kaart dat we hier waren waar we niet waren, verwarrend hè.
Terug dus en fluitend verder (het was pas 2 uur) totdat de weg veranderde in een modderweg nu begrepen we waarom er op onze banden stond dat we mud banden hadden, zwoegend en met brullende motor zigzagde we door de modder met samengeknepen billen bang om te stranden, en dat gebeurde toch wel want twee vrachtwagens stonden midden op de weg vast in de mud , met knikkende knieën er langs heen hopende dat we niet zouden stranden , dat gebeurde toch toen wim dacht de weg over te steken en achter een lokal aan te rijden .
Muurvast .....maar met de sper erop en wat geluk door de struiken heen weer in het spoor waarvan we dachten dat die het beste was, probleem wim aan de rechtse kant van de weg en mart aan de linkse aardig zicht op elkaar dus maar wel 4 mtr uit elkaar als we vast kwamen te zitten. En die mud duurde wel een uur , kun je nagaan een uur met samengeknepen billen is haast niet te doen maar wij hebben het gelapt .
Gelukkig kwamen we daarna op de A35 de highway naar het noorden. De maximale snelheid is 120 km/h, dus nu kunnen we snel opschieten en de verloren tijd inhalen. We zijn echter niet de enige weggebruikers, ook de vele koeien en ezels gaan over deze weg, maar dan oost- of westwaards. Elke kilometer komen we ze tegen. En we moeten wel 80 km ver. Als er geen beesten zijn zijn er wel grote gaten in het asfalt. Zakten we eerst tot onze assen in de modder, nu breken we onze assen bijna in de diepe gaten. Gelukkig wisten we dat we bij Guma lagoon kunnen kamperen. Vlak voor het donker vragen we bij de plaats Gumare hoe we moeten rijden. Gumare lagoon? Nooit van gehoord! Probeer het eens 35 km verderop. Dus maar weer de A35 op door de stortregen. Maar we snappen nu ook waarom ons zo gewaarschuwd is om niet in het donker te rijden. Er bestaan namelijk ook volledig zwarte koeien, die niet te zien zijn in het bemodderde licht van onze koplampen. Volgens de kaart zijn verschillende camp sites niet ver van de A35. Maar.... de toegangsweg over zand- en modderwegen in het volstrekte donker doen ons telkens besluiten om na enkele km om te keren: in het donker op een onbekende plek vast komen te zitten of te verdwalen is minder aanlokkelijk dan over de A35 verder te sukkelen. In een laatste poging komen we uiteindelijk bij Okavanga Swamp camp. Clandestien het afgesloten hek open gemaakt. We werden opgewacht door twee nachtwakers, waarvan 1 leunde op een metalen wandelstok. Ze hielpen ons vriendelijk naar een kampeerplaats, waar we snel in het donker een eenvoudige doch voedzame maaltijd hebben gemaakt. Daarna naar bed.