Solitaire

16 maart 2017 - Sossusvlei, Namibië

Het kan niet op. Na de maaltijd zitten we lekker uit te buiken en na te genieten van de indrukwekkende kleurenpracht van de Sossusvlei. Het wordt donker en de sterren fonkelen. Oh wisten we nu maar iets meer van sterrenkunde. Opeens zien we in de verte aan de horizon een geel oranje gloed. We gissen wat het kan zijn: een auto, lichten van een kas, een ufo. Niets van dat al we zien opeens een lichtende bal. Het is de maan! We zitten met open mond naar dit schouwspel te kijken. Verrekijkers worden uit de auto's gehaald om het nog beter te zien. We kunnen de kraters op de maan zien. Al snel is de maan omhoog geklommen en glimlacht hij ons toe temidden van de flonkerende sterren ver en hoog boven ons. Het is nog steeds warm als we onze tent induiken.De volgende ochtend verlaten we na het traditionele ontbijt, eieren met spek, deze mooie plek. Op naar Windhoek, maar eerst via Solitaire. Ton van der Lee schreef een boek over Solitaire, "een thuis in de Namibische woestijn". Deze man ontvluchtte het drukke en gestreste leven in Nederland. Hij vertrekt naar Afrika en belandt in Solitaire. Een kleine verzameling huizen en een kerkje in de Nambische woestijn. Hij begint met de vier bewoners een kleinschalig restaurantje en een minicamp voor mensen die op doorreis zijn naar de Sossusvlei. Dan verschijnt er in de Lonely Planet een lovend artikel over dit primitieve gebeuren en de toeristen stromen toe. Dit is niet wat Ton voor ogen had. De eigenaar van de grond ruikt geld en wil steeds meer. Totdat Solitaire ten onder gaat aan hebzucht en ruzie. Solitaire wordt verkocht. De schrijver vertrekt. Het paradijsje wordt een toeristische attractie. Wij kijken er rond, eten heerlijke versgebakken appeltaart. Met gemengde gevoelens verlaten we Solitaire. We rijden door een prachtig berglandschap overal rijzen grillige bergtoppen op in prachtige kleuren, violet, bruin, groen, doorbroken met een licht of donker lijnenspel. Sommige bergen zijn rond, andere spits of gekarteld of afgeplat. En tussendoor groene witte vlaktes. We zien weinig wild. De wegen zijn goed begaanbare zandwegen. De weg naar de Spreetshoogte pas is spannend. Haarspeldbochten en hellingen van 23 %. Als je boven bent kun je niet zien hoe je naar beneden moet. Gaan en zien dat de weg naar beneden gewoon verder gaat. We genieten van de uitgestrektheid, de leegte, soms komt ons een auto tegemoet. En dan naderen we Windhoek. De plaats waar ons grote avontuur begon. We landen in een andere wereld en rijden naar de auto wasstraat. Al het zand en modder wordt weggepoetst en er komen blinkende machines tevoorschijn. De vakantie is nog niet voorbij. We zoeken een plekje op Urbancamp waar we tot zaterdag verblijven.

6 Reacties

  1. Marian:
    16 maart 2017
    Jongens wat een indrukwekkende dingen maken jullie mee! Ben benieuwd naar de rest van de verhalen en de foto's als jullie weer hier zijn!
  2. E Verwijs:
    16 maart 2017
    Een spannend verhaal van het begin tot het einde!
  3. Aldert en Marion:
    16 maart 2017
    Hallo avonturiers! Wat een prachtige verslagen hebben we gelezen, geweldig om zo deelgenoot te zijn. Geniet nog even volop!!
  4. Anneke Peerenboom:
    16 maart 2017
    Wat vliegt de tijd! Jullie avontuur nadert zijn einde! Mooie verhalen, ervaringen en foto's. Een reis die je je leven lang zal bijblijven!! Geniet nog van de laatste dagen. Het is hier al lente geweest maar we gaan weer terug richting winter helaas.
  5. Wil:
    16 maart 2017
    wat een prachtige foto's. Welk dier is echt?
  6. Leo Hardus:
    17 maart 2017
    Prachtige landschappen. Nog even genieten en dan weer huiswaarts!