Etosha natuurpark

Met fototoestellen, filmcamera's en verrekijkers in de aanslag bereiken we het park. Bij de poort moeten we wel drie keer uitgebreid ongeveer dezelfde formulieren invullen steeds weer bij een andere belangrijke persoon. Een politieagente inspecteert onze lading. We mogen geen vlees en fruit meenemen. Men is bang voor fruitvliegjes en mond en klauwzeer. We hebben in ons diepvrieskistje ingevroren vlees zitten. Ze twijfelt of ze het in beslag zal nemen. We kunnen haar overtuigen dat het echt diepgevroren is en dat wij het op de volgende camping nuttigen. Ze kijkt nog even naar haar boss maar besluit dat we het mogen houden. Pff de eerste hobbel. Nu komt de volgende: " have you a drone?" Ja hoor Wim heeft een drone. Wim probeert nog even te doen alsof hij het niet begrijpt. Ze bekijken de drone van alle kanten en besluiten dat hij gesealed mee mag. De drone wordt door Wim in een plastic zak gedaan. Met twee man sterk maken ze het vast met een cellotape plakbandje, dat hij met zijn tanden af snijdt. Op ons toegangsbewijs wordt een notitie geschreven waar we niets van kunnen lezen. Een uur later mogen we het park in. Het is prachtig. Het heeft de laatste tijd veel geregend waardoor het mooi groen is. Er bloeien velden met mooie gele kleine bloemetjes.Vorig jaar was het om deze tijd een dorre boel volgens Wim en José. We worden al snel verrast met een olifant. Hij staat in zijn uppie op een grote vlakte waar we dicht langs kunnen rijden. Hij gunt ons volop de tijd om hem te bekijken en te fotograferen. We rijden weer verder een eind verderop lopen er zebras met jonkies op ons pad. Het zijn de hartman zebra's. Deze zijn lichtokerkleurig met zwarte strepen. Vervolgens zien we deftig schrijdende giraffes. Hun looppatroon ziet er sierlijk uit. Met hun hoeven kunnen ze harde trappen uitdelen, waar leeuwen erg beducht voor zijn. Maar wat een ranke mooie beesten zijn het. Tot onze grote verrassing zien we een black rhinoceros, de zwarte neushoorn. Hij staat rustig te grazen en kijkt af en toe dreigend onze kant op. Zo'n beest hoop je niet in het donker te treffen. We rijden acht uur al speurend door het park waar we zeer vermoeid maar zeer voldaan op onze eerste campingplaats aankomen. Ook hier moeten we weer allerlei formulieren invullen. Ze lezen ook de drone notitie. De mevrouw achter het loket snapt het niet en weet niet wat een drone is. We zeggen dat ze het bij de gate gesealed hebben en dat het oké is, daarna mogen we een plaats zoeken. We moeten door flinke plassen rijden om op ons plekkie te komen. Het zijn mooie grote plaatsen, dat wel. De camping is helaas slecht onderhouden, het stinkt. Het is er druk en lawaaierig. We moeten het er mee doen. We eten lekker samen en gaan naar de waterhole voor de sunset. Er komt geen hond wel worden we beloond met een prachtige zonsondergang ( rond half acht). We gaan met de kippen op stok en worden al vroeg gewekt door de andere camping gasten. Sommige personeelsledem proberen restanten uit de afvalbakken te vissen. En weer bekruipt ons een gevoel van schaamte.
Om negen uur gaan we op pad voor het laatste deel van de tocht. Vandaag zien we veel wild. Dartelende steenbokken, een kudde impala's met jonkies die uit een poel drinken. Vader lmpala staat op een afstand de kudde in de gaten te houden. Telkens houden we onze adem in bij zo veel moois. We zien oryxen met lange spiesen, rode harte beesten en gevaarlijk ogende blue wildebeesten. Ook ontdekken we prachtige vogels zoals de korhoen, er lopen er tientallen. Op de Holterberg proberen ze met kunst en vliegwerk deze beesten uit te zetten. We krijgen een eerste rang voorstelling van verliefde jonge giraffes die elkaar strelen en liefkozen met hun nekken. Verderop vlak naast ons pad zitten twee impala' bokken elkaar in de horens. Ze brullen af en toe en zitten zo verstrikt met hun horens in elkaar dat we bang zijn dat die nooit meer los komen van elkaarze gaan waarschijnlijk door tot de dood erop volgt. Het landschap is zeer wisselend. We rijden door lege vlaktes, bosachtige gebieden, zandvlaktes en groene en gele velden met daarboven prachtige blauwe luchten met wolken waar de Nederlandse schilder Voerman jaloers op zou zijn geweest. De tweede nacht slapen we op een camping een uur rijden voor de uitgang. Opnieuw het ritueel van formulieren invullen. Deze keer treffen we een mevrouw die onze papieren bestudeert en op haar vingers aan het tellen is om te zien of wat we betaalt hebben wel klopt. Naast haar vingers gebruikt ze af en toe de rekenmachine. Uiteindelijk zegt ze dat het oké is! We mogen een plekje zoeken. Ook hier is de camping aan het aftakelen. Mooi opgezet maar vieze toiletten etc. We genieten van de zonsondergang en zien door het rood van de horizon enkele giraffes lopen. Precies zoals je in films ziet. Wauw. We slapen lekker. De volgende morgen rijden we naar de uitgang. En ja hoor we worden weer gecontroleerd. We hebben nog kippenvlees in de diepvries. We mogen kiezen of afgeven of het daar te plekke koken. We kiezen voor het weggeven en jawel ook hiervoor weer een formulier invullen. Ondertussen moeten José en Wim meekomen met de agent in haar kantoor. Ze doet de deur dicht. Wat blijkt, we hebben een nacht te weinig betaald en hebben nu te weinig Namibische dollars om onze schuld te voldoen. Met de card kunnen we niet betalen. Wim en José stellen voor om met amerikaanse dollars te betalen. Er gaat nog een deur dicht. Ze neemt geen genoegen met het door José omgerekende bedrag. Als Wim voorstelt om 10 dollars extra te lappen gaat ze akkoord. Ze stopt het geld stiekem snel ergens onder. We rijden over reinigingsmatten de gate door. Op naar Tsumab waar we koffie met taart gaan eten !