honderden nederzettingen.

Vanuit Kwando weer verder over de zuidelijke teerweg door de Caprivistrook naar de grens. Meer dan 150 km, maar bijna overal zie je bewoning langs de weg. Zo af en toe was er een school. Dat heeft tot gevolg dat we dan enkele kilometers veel voetgangers op de weg tegenkomen. Daar zijn we minder aan gewend dan de namibische automobilisten, die er hard langsheen mogen rijden. Hier zijn geen overbezorgde ouders die hun kinderen per auto naar de school om de hoek brengen. Zelfs de kleinste kleuters lopen op blote voetjes met de schoenen in de hand kilometers over de weg. Alle nederzettingen bestaan uit riet-omheinde kralen met daarin kleine rieten hutten van leem of riet met een rieten dak. Vanuit onze Toyota hilux met airco kun je met verbazing zo'n wereld aan je voorbij zien trekken. In Katima Mulilo hebben we nog namibische boodschappen gedaan. Teveel, want op de grens met Botswana mochten wij de tomaten, pompoen, paprika enz inleveren. Ze zijn erg bang voor de pest en mond en klauwzeer. De auto moet door een diepe bak met ontsmettingsmiddel rijden en ook onze schoenzolen moesten er aan geloven. We moeten maar hopen dat straks bij de verkiezingen in Nederland geen partij aan de macht komt die weer grenscontroles in wil voeren. Al dat papier gedoe en registratie is een grote bron van ergernis. Adrie en Gerrie: Gebruik onze volmachten voor het stemmen goed! Over de grens komen we in Chobe. Ook daar vullen we weer een lijst in, met gevolg dat we een free permit krijgen. Waarschijnlijk hebben we niet alles goed begrepen, want toen we na een mooie tocht door de rimboe bij het Ihaha-camp kwamen was de receptioniste zeer verbaasd en wist ze niet wat ze met ons aan moet. Enkele telefoontjes later mochten we toch kamperen, maar beloven dat we morgen bij het verlaten van het reservaat alsnog entree gaan betalen. Het kamp kent duidelijke voorschriften: in een afgesloten tent slapen en niet 's nachts naar het toiletgebouw gaan. Een kampvuur verdient de aanbeveling, dat houdt de dieren op afstand. Onderweg hadden we al weer de nodige dieren gezien. Het blijft ons steeds verwonderen: de prachtige impala's die voor de auto's uit dartelen en de machtige olifanten die door het bos stampen. Of achter de struiken de giraffes te ontdekken die met verbaasde ogen naar ons staren. We zagen nu een bijzonder exemplaar die we Andre hebben genoemd vanwege zijn opvallende vervorming van zijn onderlip.We krijgen een schitterende plek, op een heuvel met uitzicht op de rivier de Chobe en enkele kilometers vlakte. Tijdens het eten koken kwam er een groep apen voorbij, enkele maakten imposante aapgeluiden om ons te laten voelen dat wij indringers zijn. Het voelt wat onwennig om te kamperen op een plaats waar wilde dieren om je heen zijn. We zijn wat op onze hoede. We maken een mooi groot vuur en dan kunnen we genieten van de schoonheid en de geluiden van de natuur. Daar kan geen paradijs tegen op. Na het eten zitten we rondom kampvuur naar de oranje ondergaande zon te turen. Om half negen duiken we onze tent in en zijn stiekum blij dat de tent boven op het dak zit. Alleen de hyena liet van zich horen en er scharrelde een varken in onze buurt.